jungleavonturen enzo

Al lange tijd wilde ik graag de echte jungle in en vanuit Bolivia kreeg ik dan uiteindelijk de kans! In La paz nam ik een vlucht naar Rurrenabaque een klein dorpje aan de Beni rivier, ver van enige andere vorm van beschaving. De vlucht zelf was al een heel avontuur. Na drieuur wachten, zonder enige vorm van mededelingen en een vertrektijd die stiekem elk half uur een half uur versprong, kwam mijn vliegtuigje dan eindelijk aan. het was een 18persoonsvliegtuig waarin je niet eens kon staan en fantastisch uitzicht had op de cockpit met onze, ik schat 16jarige, piloten. na een redelijk onrustige vlucht en een landing waar een stuiterbal nog jaloers op zou zijn (maar wel met prachtig uitzicht op het oerwoud) waren we blij weer levend op de landingsbaan gedropt te worden. Vanuit daar werden we naar een hutje, genaamd het vliegveld, gebracht om uiteindelijk in het dorp afgezet te worden.

Op het vliegveld had ik twee hele leuke amerikaanse meisjes en een duitse jongen ontmoet met wie ik samen naar een hostel ging en vervolgens ook de tour de amazone in ging boeken. We hadden gekozen voor Madidi Travel, een organisatie met een privepark 2,5u stroomafwaards. Ze leken redelijk betrouwbaar, hadden eigen lodges en je kan zelf je eigen programma indelen dus dat sprak erg aan.

na uren varen met ons bootje over de rivier kwamen we aan bij de rivierkant waarvandaan we ongeveer 1uur moesten lopen naar onze lodges (jawel met bepakking natuurlijk) Meteen werden we vergezeld door een persoonlijke fanclub van ongeveer 30 muggen die ondanks onze meerdere lagen mugspray absoluut niet wilden wijken. het grootste deel van het pad stond onder water (ongeveer enkelhoog tot kniehoog) wat het lopen niet heel makkelijk maken maar we waren alllemaal nog superenthousiast dan eindelijk in de echte jungle te zijn. Onze lodges waren heel mooi en ik deelde een hut met de twee amerikaanse meisjes. Naast de slaaphutten had je ook een grote lodge waar we aten en hangmatten hingen. We zouden drie dagen blijven wat we allemaal wel genoeg vonden voor deze ´back to basic´ervaring.

De omgeving was echt super, we hebben heel veel dieren kunnen spotten en het is heel bijzonder om in de middle of nowhere te zijn, zonder electriciteit en enige vorm van contact met de buitenwereld. Twee tapirs, een aap en een papagaai als huisdieren, bomen met een stam vele meters breed, mieren zo lang als mijn pink, krokodillen, aapjes, heel veel rare insecten en natuurlijk extreem veel regen.

maar na drie dagen was ik er ook wel klaar mee. Elke avond kakkerlakken uit je bed verwijderen, maar 2u in drie dagen waarin het droog was, water op de paden zo hoog dat je tot je heupen moest waden, uren van verveling omdat het door de regen gevaarlijk werd te gaan hiken, koude douches, natte kleren en alleen op mijn rechterbovenarm al meer dan 30 muggenbeten: Ja ik wilde wel weer terug naar de beschaving.

Vol vertrouwen hezen we onze backpacks op de rug en gingen we weer naar de rivier, maar nee geen boot. Na twee ellendige uren wachten was de conclusie: de boot komt niet. Huh, hoe komen we hier dan weg? Nou niet dus. Maar geen zorgen want het was nog nooit voorgekomen dat de boot twee keer op rij niet kwam. Hadden wij even het geluk de uitzondering te zijn want ook de volgende dag kwam de boot niet... De regen was erger dan het in de afgelopen 30jaar was geweest. bolivia had de noodtoestand uitgeroepen en noodhulp werd georganiseerd vanuit o.a. La paz. Het leger had de rivier afgesloten en voerde reddingsoperaties uit met een heli. in het dorp waren 10 mensen al overleden door het noodweer, 5 soldaten vermist en niks functioneerde meer want het halve dorp stond onderwater en alle wegen en landingsbaan waren geblokkeerd. Ondertussen hoorde we dit wel via de radio maar hadden we zelf geen enkele manier van communicatie met de buitenwereld. Mocht er iets gebeuren konden we dus totaal niks doen. ook konden we niemand iets laten weten en alleen maar afwachten. Elke dag moesten we gewoon naar de rivier met onze rugzakken om maar te hopen dat de boot wel kwam. Gelukkig was dag 3 de boot er uiteindelijk wel, toen we inmiddels de hoop al hadden opgegeven, en ik ben in lange tijd niet zo opgelucht geweest! Net op tijd voor mijn verjaardag waren we dan toch gered :D.

Eenmaal terug in rurre bleken wij nog geluk te hebben. iemand die we eerder hadden ontmoet ging kamperen had echt trauma´s aan de ervaring overgehouden. sNachts moesten ze een terras bouwen van hout omdat water hun tent in liep samen met een stel ratten en giftige spinnen, vervolgens was hun eten op en moesten ze jagen (wat overigens streng verboden is) met als enig resultaat een rat. De guides dachten dat ze dood zouden gaan dus hebben ze heel veel rituelen uitgevoerd om moeder aarde te bidden hen te laten leven en na drie dagen hebben ze uiteindelijk een boot gevonden die hen terug naar rurre bracht. daar barsten mensen letterlijk in tranen uit omdat ze hen al dood gewaand hadden. Dus mocht iemand nog de intentie hebben de Amazone in te gaan: check eerst even het weerbericht ;)!

Gelukkig had ik superleuke junglebuddies en die avond gingen we allemaal uit eten om te vieren dat we het gered hadden en natuurlijk mijn verjaardag! De volgende dag namen de amerikaanse meisjes en de duitse jongen samen met mij het vliegtuig terug naar la paz, voorlopig geen jungle meer voor ons! De timing was perfect want mijn vader had een geweldig etentje georganiseerd daar (vanuit NL). Eenmaal in het restaurant bleek het ook nog een nederlands eten te zijn dus heb ik mijn nieuwe vrienden meteen voorgesteld aan de bitterballen en stroopwafels. Uiteindelijk heb ik echt een fantastische verjaardag gehad die ik nooit zal vergeten!!

Daarna heb ik nog een paar dagen in la paz rondgehangen om vervolgens naar het hoogste meer op aarde af te reizen: lake titicaca. Als je ergens goed je pensioen zou kunnen doorbrengen dan is het hier wel. Supermooi gelegen en heel rustig. Ideaal om gewoon een dag aan het water op een terrasje door te brengen met een pisco sour of twee. Ook ben ik nog naar het bekendste eiland, isla del sol, geweest en daar naar wat pre-inca ruins gehiked.

En nu alweer tijd voor Peru! De eerste week ben ik in Cusco blijven hangen omdat ik het zo´n leuke stad vond. Ik had een supergezellig hostel, hele leuke mensen ontmoet en ik wilde natuurlijk naar Machu Picchu. Helaas was de Incatrail dicht en had ik absoluut geen behoefte aan de jungleroute als alternatief dus ben ik met de trein en bus gegaan. Het was nogal een uitgave en ik moet zeggen dat ik eerst twijfelde want ik snap nooit zo goed wat men interresant vindt aan ruines/ een stapel stenen maar ik had het gelukkig verkeerd. Zelf als niet-ruine liefhebber vond ik het prachtig. De ruines zijn niet alleen nog heel goed intact maar het is ook prachtig gelegen! Echt een aanrader :).

Met moeite nam ik afscheid van Cusco maar ik wilde toch ook wel heel graag meer van Peru zien. Na een paar maanden reizen was ik het georganiseer best wel een beetje zat dus ik besloot mee te gaan met een hop on/hop off bus. Het was een 6daagse trip met heel veel activiteiten die je van cusco naar lima bracht. Eerst naar de op twee na diepste canyon ter wereld in arequipa. Dit was voornamelijk heel veel bussen met een hypochonder als reisleidster die ons allemaal dingen liet doen tegen hoogteziekte (van minutenlang alcohol inhaleren tot cocabladeren kauwen, speciale thee drinken etc) omdat we anders epilepsie of een aneurysma zouden krijgen (vond ik natuurlijk volledig onzinnig). En op condorspotting na vond ik de canyons ook niet superindrukwekkend, ben vast al veel te verwende backpacker. Maar de rest van de trip was echt heel leuk! Met als hoogtepunt het sandbuggying and sandboarden in de buurt van een woestijnoase. Echt fantastisch! Ook ben ik nu eindelijk weer aan de kust, op zeeniveau met heerlijk warm weer dus ik geniet nog vol op.

Helaas nog maar drie weekjes vol avonturen te gaan maar ik kijk ook wel weer uit naar mijn thuiskomst :D!

xxxx
tot snel